Bufet nad miastem

W budynku PGNiG przy ulicy Uniwersyteckiej mieści się bufet, gdzie podawane są domowe obiady. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że lokal znajduje się na ostatnim piętrze przeszklonego wieżowca, z którego rozciąga się zapierająca dech w piersiach panorama Łodzi.

To miejsce nie tylko dla pracowników gazowni. Każdy, kto będąc w okolicy zgłodnieje, może wjechać windą na trzynaste piętro i za 14 złotych zjeść pyszny domowy obiad. A przy tym spoglądać do woli przez sięgające od podłogi do sufitu okna.

Widok jest wspaniały. Wystarczy mały ruch głowy znad talerza, aby objąć wzrokiem skrzyżowanie Narutowicza z Uniwersytecką, gdzie co chwila przemykają maleńkie tramwaje. Patrząc nieco dalej, możemy precyzyjnie ocenić postęp prac budowlanych na Dworcu Fabrycznym – obszar budowy widać jak na dłoni. Jeszcze dalej piętrzy się gęsta zabudowa łódzkiego Manhattanu, wieża katedry…

– Najpiękniej jest, gdy zimą spadnie śnieg albo wieczorem… – mówi pani Bożena – kucharka, ekspedientka i szefowa bufetu w jednej osobie.
– Jak pani tutaj trafiła?
– Wcześniej zajmowałam się czymś zupełnie innym. To było dla mnie duże wyzwanie, ale lubiłam gotować i doszłam do wniosku, że przynajmniej spróbuję. Przyszłam do gazowni zapłacić rachunek i okazało się, że właśnie zwolniło się miejsce. Początkowo myślałam, że chodzi o malutki kiosk na dole, ale po rozmowie z administracją przyprowadzono mnie tutaj. Gdy po raz pierwszy zobaczyłam ten widok, pomyślałam, że to jest moje miejsce na ziemi.
Pani Bożena pracuje na trzynastym piętrze od siedmiu lat.

Bufet Pani Bożeny na 13. piętrze budynku PGNiG. Fot. Filip Lisowski

– Wie pan, wybudowałam sąd… – śmieje się, a ja spoglądam za okno na okazały, owalny gmach. – …Ale czy wybuduję dworzec, nie wiem… – dodaje.
Mało osób z zewnątrz wie o tym miejscu. A po zmianach w strukturze zatrudnienia, z dwunastu zajętych pięter budynku pozostały tylko trzy! Poza tym umowa podpisana przez panią Bożenę nie pozwala na organizację imprez ani otwarcie w godzinach innych niż biuro obsługi. Dlatego od dłuższego czasu bufet pani Bożeny świeci pustkami. Przychodzi tu zaledwie kilku klientów dziennie.
– Właściwie powinnam już dawno zakończyć tę działalność. Moja córka czasami zastanawia się, dlaczego ja tutaj jeszcze siedzę. Nie umiem tego wytłumaczyć. Po prostu coś mnie tu trzyma.
– Co można u pani zjeść?
– Dyżuruje schabowy. – wyjaśnia z uśmiechem pani Bożena. – Poza tym codziennie coś innego. Wszystko, co najlepsze w naszej polskiej domowej kuchni. Pierś z kurczaka przyrządzana na różne sposoby, tradycyjne zawijaki wołowe.
W jadłospisie są też między innymi pierogi z kapustą, serem, owocami i specjalność zakładu: naleśniki ze szpinakiem.
– Takich dobrych jeszcze pan nie jadł.
Na deser pyszne ciasto. Wszystko świeże i przyrządzane przez panią Bożenę na miejscu – żadnego mrożenia czy dowożenia. Można się tu zjawić codziennie od 9:00 do 16:00 (ul. Uniwersytecka 2/4).
– Zobaczymy, czy się uda…
– Co takiego, pani Bożeno?
– Od siedmiu lat obiecuję sobie, że przyjadę tutaj zobaczyć noc sylwestrową. I zawsze się tak układa, że nie mogę. Ale jeśli przetrwam, to w tym roku przyjadę na pewno. Wyobrażam sobie, że jest przepięknie.